Aids baby's

Wij rijden door Khayelitsha, een informele nederzetting volgebouwd met shacks. Het is 20km zuidoost van Kaapstad gelegen en er wonen makkelijk meer dan een miljoen mensen op een kluitje. 'Maak foto's,' zeg ik opgewonden tegen mijn metgezel. 'Ben je helemaal gek, zodadelijk worden we met stenen bekogeld.' Wij worden gastvrij met een kopje thee ontvangen, als wij ons melden bij het weeshuis Baphumelele. De altijd goedlachse stichtster, Rosie, maakt tijd vrij om ons over sponsoring en de dringendste nood te informeren. Nadat we een beslissing hebben genomen waarmee wij haar gaan ondersteunen, geeft ze een rondleiding. Op dit moment zijn er 150 baby's en peuters in het weeshuis. De oudere kinderen zijn in omliggende huizen gehuisvest. We sluipen door verschilde kamers waar het vol met wiegjes staat. In de gang liggen iets oudere peuters als sardines op een mat in een rij op de grond. Ze doen hun middagslaapje. Twee Duitse meisjes (engelen)offeren een deel van hun jeugd op. Ze werken hier in dit afgelegen, slechtste deel van de regio Kaapstad, als vrijwilliger. Er worden nogal eens babylijkjes in zwarte plastic zakken aangetroffen. Ze worden zo maar ergens gedropt door wanhopige drugsverslaafden, heel jonge tieners die zwanger zijn geraakt of verkracht, ouders met aids besmette baby's, of door drank en armoede aan lager wal geraakte mensen. Alle ellende is hier in deze wijk ruim van toepassing. Rosie legt de werking van de 'The hole in de wall,' uit. Een gat in de muur met een luikje, je legt de baby op een soort slede en deze rolt naar achtereren. Je kunt de baby erin leggen, maar uit veiligheidsoverwegingen kan niemand het kind er meer van de straatkant uithalen. Ik vraag aan Rosie, 'waarom staan er in elke kamer twee ijskasten?'

'Eén ijskast is voor het eten, één ijskast is voor de medicijnen'

Google gerust op 'Baphumelele'