61 City Airport 736

Vanuit het centrum van London is het met een taxi op zaterdagochtend slechts een half uurtje rijden naar City Airport. De stad slaapt nog zijn kater weg van de vrijdagavond, daar de halve bevolking die avond het einde van de werkweek viert. Uitbundig neemt men belachelijk grote glazen, die zonder schuim tot de rand toe gevuld zijn, met drabbig Ale bier tot zich.                                                                                                   Ik heb wel de pech dat er juist op die dag geen directe vlucht op Antwerpen is. We maken dus een omweg via Schiphol met het nog door propellers voortgedreven Fokker 50 vliegtuig. Vandaar ben ik met de Tallis in een uurtje in Antwerpen. Dus ook niet zo slecht.

Bij de beveiliging wordt mijn handbagage door een streng uitziende functionaris van de band gehaald.                                                                                                                                                                  ‘Oh, oh, er is iets niet pluis,’schrik ik, en dat klopt ook. Er zitten verdachte liquiditeiten in het koffertje. Ik moet het openmaken en de veiligheidsman begint tussen mijn spullen te rommelen. Hij weet kennelijk precies wat de boosdoeners zijn, want algauw vist hij een flesje Underberg (goed voor een overvolle maag) op tussen mijn plunje. Dan komt er nog een klein flesje met het homeopathisch middel Bach Rescue Remedy (drie druppels op de tong en je bent zo rustig als wat)te voorschijn. Tenslotte, na nog enig tastwerk tussen mijn lijfgoed, wordt er een tube Anusol zalf (een middel tegen mijn regelmatig opspelende aambeien) opgedoken. Nu niet echt materiaal waar je een vliegtuig mee kan opblazen.                                                                                                                                                                 ‘Sorry, ik heb daar niet op gelet met het inpakken, het zijn medicijnen,’ leg ik uit en excuseer ik tevens beleefd.                                                                                                                                                       ‘Het laatste wat je wilt is als een vermeende terrorist geklist worden, toch?’                                                                                                                                                                                                                ‘Geeft niet,’ zegt de man grootmoedig, terwijl ik hem zie denken: ‘uilskuiken!’ De drie artikelen gaan in een plastic zakje met sluiting en opnieuw door de scantunnel. Iedereen gerust, er zal niets de lucht in gaan als we boven in het zwerk zitten.                                                                                                                            Het vertrouwen in deze passagier wordt er niet groter op, wanneer ik door het poortje loop en het alarm afgaat. Het apparaat controleert het reizigersvolk op metalen zaken, die op het lijf worden gedragen. De zelfde beambte neemt me met een blik van,’hij weer’ mee naar een Laser apparaat. Een beetje ongemakkelijk zit ik op een krukje en ontdoe mijn voeten van mijn schoenen en rits mijn riem van mijn broek. Ik word gesommeerd op de twee voettekeningen in de machine te gaan staan. Er wordt mij voorgedaan hoe ik mijn armen half omhoog moet houden. Terwijl mijn ‘vriend’ het apparaat instelt begint mijn broek langzaam van mijn achterste af te zakken. Dat komt natuurlijk omdat ik nu eenmaal weinig ‘achterste’ heb. Als ik wat meer Afrikaans bloed door mijn aderen had stromen, dan zouden de billen wat groter zijn als mijn strijkplank. Ik wil hem optrekken, maar mijn controleur commandeert, ‘handen omhoog houden.’ Ik luister naar zijn bevel en probeer nu mijn knieën te spreiden om het zakken van de broek tegen te gaan. Bij die manoeuvre gaat mijn lichaam automatisch een beetje naar beneden. ‘Recht opstaan’ brult de man, die even vergeet dat hij een  korporaal (nu gepensioneerd)in het leger is geweest, waar schreeuwen een soldatenhobby is. Geschrokken en met een aardig rood aangelopen kop veer ik in een reflex weer omhoog. Door dat bulderend bevel staan er talrijke passagiers aandachtig naar het schouwspel te kijken, wat zich in het laserapparaat afspeelt. In die tijd was het voor het grote publiek nog een onbekend veiligheidsapparaat, wat alleen bij echte ‘verdachte ‘ personen gebruikt werd.                                                                                                                                                          ‘Andermans ellende is altijd interessant, stelletje ramptoeristen,’ gaat het door me heen als ik uit mijn ooghoek zie dat er mensen met hun telefoons foto’s maken en/of de boel opnemen. Voordat je het weet sta je in je onderbroek op Youtube en gaat het filmpje viraal.                                                                             Nadat het echt gênant is geworden en ik met, zonder kont en dunne benen, in mijn onderbroek sta, komt er het bevel,’broek ophalen.’                                                                                                                           Ik kijk met het schaamrood op de kaken nog even naar de omstanders maar het publiek loopt alweer achteloos verder, alsof ze zogenaamd niets door hadden van mijn netelige broekkwestie.                               Ik ga weer op het krukje zitten, trek mijn schoenen aan en sjor mijn riem weer rond de lendenen.

Bij het instappen moet ik mijn koffertje afgeven. Het is te groot en mag het vliegtuig niet in. Dus uiteindelijk was een deel van die poespas voor niets.