41 Stokstaartjes 743

 Mijn vrouw, een goede vriend die homo is en ik, zijn uit in Amsterdam en het is al laat. We besluiten een homobar te bezoeken. In die tijd nogal controversieel. We willen eens kijken hoe het daar aan toe gaat. Ik loop een stukje vooruit op mijn vrouw en mijn kameraad en ga het etablissement binnen. Ik bestel een biertje bij de barkeeper, deze draagt een rafelig fel gekleurd, te krap t shirt met enkele gaten erin en een korte broek waarvan de bilpartij is uitgesneden. Hij draagt geen onderbroek. Ik ga met het biertje in de hand op zoek naar mijn metgezellen en krijg terloops een kneepje in de bil van de danser Donald Jones. Ze zijn niet in het café. Dus ga ik maar weer naar buiten en zie ze op de straat staan. ‘Waarom komen jullie niet binnen?’ ‘De portier laat geen mannen met vrouwen toe,’ zegt mijn vrouw verongelijkt.                                                                                                                             We besluiten voor dat we naar huis gaan, dan maar een frituur binnen te gaan en raken in geanimeerd gesprek met de plaatselijke penoze van het Rembrandtplein, waar, in schril contrast met mijn figuur, aan hun uitgebouwde lijven goed te zien is, dat ze halve dagen in sportscholen doorbrengen. 

Ik ben uitgenodigd een biertje te komen drinken vanwege de verjaardag van een goede vriendin. Het vindt plaats in een karig ingericht klein café vlakbij het station van Hasselt en is uitsluitend toegankelijk voor lesbische vrouwen. Ik ben dan ook de enige man. Ik omhels alle dames en extra innig, de jarige job. Ik heb alleen niet in de gaten dat ik met mijn linker broekspijp tegen, toen der tijd nog gangbare, op de grond staand, open elektrisch kacheltje sta. Mijn broek vliegt in de fik. Als een idioot trek ik hem uit en blus de vlammetjes met een fles water. De dames liggen plat van het lachen. Een man in zijn onderbroek in hun café is blijkbaar heel komisch. Ik voel me flink voor schut staan. Ook mijn vrouw vindt het vermakelijk en zegt dat God me terecht strafte. ‘ Moet je maar niet naar plaatsen gaan, waar een man niet thuis hoort.’

Na de dagtaak, om een uur of acht, placht ik altijd van mijn huis naar het Stadspark in het centrum van Antwerpen te joggen en vervolgens een rondje of tien rond te rennen langs mooie paadjes en over leuke bruggetjes. Dé manier om de stress van het werk af te gooien.                                           Overdag spelen er kinderen en genieten de moeders van het zonnetje. Maar op den duur begon zich in het park een avondleven te ontwikkelen. Eerst sporadisch, maar na een tijd frequenter. Er doken steeds vaker mannen op, die niet schroomden om de hardloper avances te maken. Een enkeling wilde meerennen. Op den duur, in het centrum van Antwerpen zijn niet veel joggingplekken, werd ik tot buiten het park verbannen, om eromheen mijn rondjes te lopen.

Op Linkeroever, tegenover de Gazet van Antwerpen is een natuurgebied, waar het heerlijk wandelen is en plein famille. Het is groot en ruig met drassige waterpartijen. Kortom, heerlijk om even de stadslucht achter je te laten en onbezorgd te genieten. Minder is, dat op de meest onverwachte ogenblikken onze hond wat bange naakte mannen ontdekte, die in Adam kostuum de belendende bosjes van het paadje uitvluchtten. Voor ons in het begin grappig, voor de kinderen raar. We beperkten onze wandeling dan maar tot de overigens grote open hondenwei.                                         Wat deden die auto’s met kinderzitjes daar op de parking?

In Zuid Afrika, hier in Sunset Beach laat ik elke dag twee keer mijn honden uit. De middagsessie is rond half drie. Ik loop richting Blaubergstrand. Als de bebouwing achter de duinen is gestopt worden de zandbergen ook flink hoger. Op enkele toppen staan daar mannen stokstijf stil. Dan komt er één in beweging en daalt af en verdwijnt in een kuil, een ander verlaat ook zijn roerloze houding en verdwijnt ook in een duinpan. Even later duiken ze weer op, ieder op een andere duintop. Ze spelen een soort schaakspel.                                                                                                                                               Een vriendin passeert, ze is een van haar honden kwijt. Ze brengt haar speciale hoog frequentiefluitje aan de lippen en blaast. Niet de hond verschijnt!                                                                                       

 Hoofden van mannen, die zich in de duinpannen bevinden komen te voorschijn en kijken in de richting waar het geluid vandaan komt. Ook de mannen, die als stokstaartjes op de duintoppen staan, draaien zich om en hebben belangstelling voor mijn vriendin op het strand.