53 Recycling 358

 Een kleine optocht loopt traag van het duin de houten trap af. De blote voeten zakken diep weg In het mulle zand van het brede strand. Een lange statige vrouw van begin veertig loopt voorop en houdt in beide handen een kistje recht voor haar buik. Een man van de zelfde leeftijd in korte broek, misschien haar man of broer, volgt met vóór hem twee aangelijnde zwarte Labradors, die licht aan hun riemen trekken. Dan volgt een oude dame, bij wie de wind zachtjes aan de panden van haar wijde jurk trekt. Ze houdt voor zich in beide handen een tuiltje rode bloemen vast. Bij de zee aangekomen geeft de vrouw het kistje aan haar moeder of misschien schoonmoeder, die met haar voeten in het water staat. De jongere vrouw stroopt haal losse broek die tot net onder haar knieën reikt, zo hoog mogelijk op. Er worden een paar mooie spierwitte dijen zichtbaar. Ze neemt het kistje zonder iets te zeggen, maar met een knikje, weer over en loopt het water in. Ook de Labradors staan in de golfjes tot aan hun buik in de zee. De kiezels op de branding razen van het op en neer gaande getij en een partij meeuwen zeilt door de lucht. Er staat een matige zuidooster wind en de vrouw gaat met haar rug in de bries staan en opent het houten kistje. De erin gelegen hoop lichtgrijze as is duidelijk zichtbaar, ze laat het even aan haar metgezellen zien en gooit het dan resoluut leeg. De wind waait de wolk as even naar omhoog en het dwarrelt dan het water in. De weduwe gooit het bosje bloemen krachteloos de zee in, doch de branding spoelt het meteen weer het strand op. De man pakt nu de bloemen gaat een stuk het water in en gooit het achter de branding. Eén voor één omhelzen ze elkaar, de oude vrouw veegt met de rug van haar handen de tranen weg en dan lopen ze langs de vloedlijn richting Blaubaai.

Een kwartiertje later loopt een man de trap op met zijn hond en gaat naar zijn auto. In zijn hand heeft hij een bosje rode bloemen.