54 Nagetrapt 484

Op een koude januari dag wordt Jaap begraven. Hij is op zijn vakantie met zijn vrouw en een bevriend koppel in Windhoek, de hoofdstad van Namibië om het leven gekomen. Met het oversteken bij de Christuskirche in de Peter Müller Strasse richting Tintenpalast is Jaap onder een bus gekomen. Het verkeer in Namibië rijdt links en hoogstwaarschijnlijk heeft hij daardoor de verkeerde kant opgekeken, eerst naar links, zoals wij dat in een Europa gewend zijn.                                                              De familie wil hem naar België laten overvliegen om hem daar in zijn woonplaats te begraven. Dat is geen eenvoudige opgave. Er wordt een begrafenisondernemer, Klaus Hausmeier, in de hand genomen om de vele documenten, officiële papieren en consulaire stukken te laten opmaken. Namibië is een oude Duitse kolonie en de firma heeft al meer met het bijltje gehakt in het terug sturen van gestorven Duitsers. Het is een zeer kostbare affaire, maar tabakshandelaar Jaap reisde over de hele wereld, dus was hij via zijn werkgever hier voor verzekerd.                                                  In de showroom van Klaus wordt een kist uitgezocht, daarin moet een zinken container zitten, die hermetisch kan worden afgesloten. Een saillant detail is, zoals Klaus vertelt, dat er ook een speciale ‘uitlaat’ moet opzitten, om de eventuele nog in het lichaam zittende gassen te kunnen laten ontsnappen en de kist niet uit elkaar kan springen. Een vliegtuig van Alitalia is hoogstwaarschijnlijk op zijn vlucht van Rome naar Palermo door een uit elkaar ploffende doodskist neergestort. Een transitair in Brussel zal bij de douane met de diverse documenten de inklaring doen en de kist wordt door de politie gecontroleerd. Dan kan de Belgische begrafenisondernemer de zending in ontvangst nemen.                                                                                                                                                                         De protestantse uitvaart wordt in een katholieke kerk gehouden, daar er geen van zulke kerken in de wijde omgeving voor handen is.  Een menigte mensen volgen de kist, die op een soort verrijdbare stellage staat naar het kerkhof. Hier doet de uit Holland geïmporteerde dominee de laatste gebeden en dan zoekt iedereen de koffietafel op.                                                                                                                 Ik bezoek nog even de naast elkaar gelegen graven van twee familieleden. Het nu stil hier en de gevoeltemperatuur wordt nog kouder door de opstekende wind. Juist boven deze de twee graven zweeft een zwerm insecten. Ik kijk er gefascineerd naar en er loopt een koude rilling langs mijn rug. Dan komen de prettige herinneringen naar boven en warmen de boel van binnen op.

De begrafenis ondernemer is inmiddels bij de uitgegraven plek aangekomen. Het is een vrij smal gat met daaronder meer ruimte voor de kist. Ze halen hem uit de limousine en dragen de kist naar het gat. Ze proberen hem er in te drukken maar hij blijft op driekwart steken. Geen beweging in te krijgen. Dan neemt een van de plechtig in het zwart gestoken begrafenismensen een aanloop en trapt er hard tegenaan. Hij schuift verder. Na een tweede trap bonkt de kist in het graf.                           Rust zacht.

Bron: Franklin