63                                                        Petropavlovsk Kamchatka                                                                        1197

Op een druilerige donkere, koude zondag op 24 mei gaan we na een stevig ontbijt om 10.30 in Petropavlovsk de boot af. De stad is gelegen op een schiereiland in het noord oosten van Rusland boven Japan.  We hebben geen visum, maar gewapend met een shuttlebustoerticket laat de immigratie, na een grondige maar toch vriendelijke Face to Face confrontatie,  ons door de douane. De rondlopende mannen in functie in de vertrekhal zijn meestal jong, met doorgaans wat puistjes in het bleke gezicht en op het hoofd een beetje malle te grote petten. Ze lijken ongeïnteresseerd met een blik van; ’we staan hier ook maar voor ons nummer.’ We dralen wat rond en weten niet wat te doen, want er staan geen taxi’s buiten. Met de shuttle bus gaan is nooit spannend, dus dat doen we dan ook niet. Terug in de hal zie ik een jonge dame staan met een bord; Panda Tours Exclusieve. Ik spreek haar aan en vraag of ze een rondtoer doet in de stad. Ze antwoordt in vloeiend Engels en bevestigt, dat dat geen probleem is. We onderhandelen de prijs en komen snel tot een akkoord op $100 voor drie uur. We zijn al lang blij dat we kunnen vertrekken. Tamara, de Panda dame, belt een wagen. Na tien minuten belt ze weer en dan wordt ze gebeld en dan belt Tamara weer. Enfin, na een half uur geloven we er niet meer zo in. Maar geduld schijnt toch een mooie zaak te zijn, want plotseling komt het bericht dat de auto in aantocht is. We gaan naar buiten en zien een oud vuil wit lijk met overal blutsen en los hangende carrosserie  op ons afkomen. Eén koplamp brandt zwak, de ander niet. Het moet een Lada zijn, het topmerk van de Russische automobiel geschiedenis. De chauffeur, die uit de wagen klimt, heeft een over weelderige, rood bos haar en is gekleed in dierenvellen  en een bontmuts prijkt op haar, ik moet zeggen, zeer bevallige hoofd.                                                                     ‘Moet kunnen,’ denk ik. Natasja stelt zich voor als Natasja en we klimmen achter in. Ik schuif met mijn voet wat rommel opzij en er is een vochtige plek, gelukkig in het midden, zodat onze achtersten het kunnen drooghouden. Tot mijn verbazing gaat Tamara voorin zitten, om als gids ons van haar lieflijke stad kond te maken. We rijden de plaatselijke berg op om van uitzicht en vulkaantrechters te kunnen genieten. De auto blijkt zeer goed te rijden, en Tamara stuurt hem in een behoorlijk vaartje de kronkelende de berg op.  Op een uitzichtplek aangekomen stappen we uit en lopen door de sneeuw naar de rand van de parkeerplaats en zien geen bal. Het hele uitzicht heeft zich verstopt in een dichte mistige brij. ‘Tant pis,’ denk ik en we stappen weer in. Op de weg terug stoppen we halverwege op een plek waar je zeer schoon water kan tappen in meegenomen flessen, kruiken of plastic bidons. Om te bewijzen dat het water veilig is, drinken de dames het zo uit de leiding. Ik pas voor deze proef. Russische magen worden automatisch van bacteriën verwijderd door hun dagelijkse inname van glaasjes wodka. Weer in de stad aangekomen stoppen we op het Lenin plein, omgedoopt in Theater plein. En zoals verwacht wordt het plein gedomineerd door een enorm standbeeld van Lenin, over zelfverheerlijking gesproken! Het theater is een niet onaardig gebouw.  Nu gaan we naar de beren op het plein. Even verderop zien we een grote groene met mos beklede beer met  twee kleintjes.  Zeer kunstig gemaakt. Verder is er nog een standbeeld van Jean François de la Perouse, die de Grote Oceaan in kaart aan het brengen was en in  Petropavlovsk in 1787 een tijdje verbleef. We rijden weer een stukje en stoppen bij een ruïne van een afgebrande kerk. Daarnaast is een klein houten kerkje gebouwd, de Sint Alexander Nevski kerk, heel gezellig binnen met overal oude en nieuwe Iconen. Genoeg standaards om kaarsjes te branden, die in een winkeltje in de kerk verkrijgbaar zijn. Ik koop er vier en steek ze aan  bij St. Franciscus. Er zijn geen banken, dus iedereen staat tijdens de dienst. Daarna bezoeken we de Heilige Drievuldigheid Kathedraal met zijn gouden domes. Binnen kan je in een koepel kijken, die heel hoog is en prachtig beschilderd. Er hangen ook te kust en te keur mooie iconen.  Ik moest dringend naar het toilet en Natasja vraagt een rondlopende kuisvrouw waar die zich bevind. We moeten een trap naar beneden volgen. Vervolgens komen we in een labyrint van gangen terecht onder de kerk. Veel deuren doch allemaal op slot. Na wat ronddwalen komen we achter de kerk weer op de begane grond terecht. We weten niet welke kant op te gaan , maar dan brengt een vriendelijke dame uitsluitsel. De toiletten zijn om de hoek aan de overkant. Het werd tijd. Het ophouden van de plasdrang is wat nijpender door mijn al wat oudere prostaat. Een verademing wanneer het lozen een aanvang neemt.                                                                                                                                                          Mijn partner heeft inmiddels een amusant gesprek voor de kerkdeur met een Russische orthodoxe priester, die wel geen Engels spreekt, doch wordt vertaald door Tamara.                                               We gaan weer op pad. We rijden door wat wijken waar de wegen erbarmelijk zijn en niet geasfalteerd. Natasja haalt een tas uit een geparkeerde auto en we gaan weer verder. Susie en ik kijken elkaar aan. Het lijkt hier de juiste plek voor een beroving of kidnapping. We voelen ons even niet zo safe in deze achterbuurten. De huizen zijn verveloos en zeer slecht onderhouden. Geen tuinen. Alles is grauw en troosteloos en drie of vier verdiepingen hoogbouw. En dan plotseling zien we de zee weer. Tamara vraagt aan wat kletsende mannen waar de grote zeeleeuwen zijn. ‘Ze zijn  vertrokken,’ zegt de man. We zijn te laat.                                                                                                            Het is 1 uur en we hebben genoeg van de stad gezien en voor een natuurwandeling in berengebied is het geen weer, dus besluiten we te gaan lunchen. We stoppen bij een winkelcentrum en begeven ons naar het gedeelte waar allerlei restaurantjes zijn. Het ziet er gezellig uit. Een behoorlijk puisterige, zeer jonge man komt ons vragen wat we willen eten. We bestellen een  borsjt soep, lekker gevuld met rode bietjes, uien, stukjes vlees en room. Ik dacht, ‘dat is Russisch en goed gekookt , dus geen gevaar voor de gezondheid’. We kouten wat en komen te weten dat Tamara een zoon van vier heeft. Natasja heeft een dochter van achttien die naar de universiteit gaat dit jaar. Ze vertelt dat ze als hobby buikdanst en laat ons trots enige foto’s op haar telefoon zien. Ze gaat in een paar maanden naar Glasgow  vanwege een grote buikdans meeting.  Ze laat ons ook nog een bruine beer zien , die ze laatst tegenkwam langs de weg. Hij ziet er eigenlijk heel lief uit. Verder komen er nog kraters en natuurlijke warmwater baden voorbij. In de zomer is het zo’n achttien graden en zeer geslaagd voor de natuur en eenzaamheid liefhebber. Het ligt zeven uur vliegen van Moskou af, dus nou niet naast de deur.                                                                                                                                        Ondanks het pleuris weer hebben we een leuke dag gehad en we omhelzen de dames ten afscheid bij het schip.