34 De Kat 343

We horen al twee dagen het jammerende miauwen van een kat achter ons huis. Via een laddertje tegen de muur op ons veel hoger gelegen terras loeren we in de achterplaats van de buren, die dat weekend kennelijk weg zijn. Het is een zeer hoog ommuurd stukje tuin, die voornamelijk met kiezelstenen is bedekt. Er staat een tuintafel met enkele stoelen, die afgedekt zijn met doorzichtig plastic. Er staan ook nog enkele potten met bloemen, volgens onze waarneming van kunststof. Na een tijdje speuren zien we wat bewegen. In een hoekje onder de tafel ontdekken we de kat, die zo klaaglijk jammert. We laten een plastic bakje vastgemaakt aan een dun stuk touw naar beneden vieren en na enig modderen ligt het met de onderzijde op de grond. Daarna mikken we een straaltje melk, ligt verdunt met water, in het bakje. Dat is niet gemakkelijk. Het meeste vocht valt er naast of spet eruit. Het duurt dus even voor we de slag te pakken hebben en het gevuld krijgen. Tevens gooien we rondom het melkbakje wat stukjes vis en ham. Die nacht horen we geen geweeklaag. Ons voedsel heeft kennelijk gesmaakt. Ook de volgende dag voorzien we het beestje van vocht en vast eten.

Een dag later komen de buren thuis en ontdekken de poes. Het beestje is verschrikkelijk schuw en laat zich niet pakken. Dan besluiten ze een stellage met een lange ladder te maken om zo de kat een ontsnappingskans te geven, zodat ze naar de plaats kan gaan waar ze thuis hoort. Later blijkt het beestje bij een vrouw te horen, een prominent lid van de groene partij, die slechts twee huizen verder woont. Zeer vriendelijke overigens, hoort ze het verhaal van de inspanning om haar kat te voeden vrij nonchalant aan. Ze had het beestje niet gemist of gehoord.

Die dag staan de kranten vol van de vervroegde vrijlating van Michelle Martin. Ze gaf wel haar honden te eten, maar liet de kinderen, die Marc Dutroux bij haar thuis in de kelder had opgesloten, verhongeren.