62 Zeikwijf 1042

Op het Antwerpse trendy Zuid zitten nogal wat kappers, en de vraag rijst dan meteen, kunnen ze ook knippen? Misschien wel, maar mij in ieder geval niet. Het zullen vrouwenkappers of kapsters zijn, die de ‘man’ er maar een beetje bij nemen en dan gewoon wat aanklooien. Het is snel gedaan en hup geld in het laatje. Maar ook wij hebben onze haartrots en willen een professional aan het werk, die ook het manshoofd ‘verstaat’.                                                                                                                                              Mijn vrouw heeft, via de wandelgangen bij een theekransje, een adres gevonden waar ene Tony de septer zwaait. De bewuste Tony kan ook zeer goed mannen knippen wordt er verzekerd.                                        Mijn haar hangt er uitgezakt bij, is veel te lang en er is geen land meer mee te bezeilen om er enigszins nog een coupe van te fabriceren. Ik kan het oplossen met een dot gel, maar daar krijgt mijn hoofdhuid jeuk van. Ik heb ook geen zin om me elke dag het lazarus te föhnen, zo ijdel zijn we nou ook weer niet. Dus opties zijn er niet en wordt het tijd voor een bezoekje aan Tony, de vermeende haarartiest.                                        Op de afgesproken tijd, 2 uur, parkeer ik mijn fiets tegen de gevel, bescherm hem tegen diefstal door het slot erop te gooien en daar bovenop nog eens een indrukwekkende fietsketting om het wiel en het frame te bevestigen. Ja, ik houd van mijn Achiel damesfiets. Ik betreed de moderne in veel wit ‘gekleurde’ salon waar twee hippe kapsters zich met klanten bezig houden. De enige man in de zaak, dus misschien Tony, staat me al op te wachten en ik geef hem een hand. ‘Marcel’, stel ik mij voor,‘ik heb een afspraak met Tony.’ ‘Dat komt goed uit want dat ben ik,’ zegt hij gevat. De barbier van veertig plus draagt een wit T-shirt, maar dan zonder mouwen, en dus zijn zijn ruim voorziene tatoeages met fel gekleurde afbeeldingen op zijn armen mooi te zien. Uit de V-hals kruipen vrolijk gekrulde donker blonde borstharen. Zijn kapsel is kort en zwart geverfd en in die achterlijke Ronaldostijl geknipt. Zijn uiterlijk geeft aan dat hij een jongen van deze tijd is en de mode op de voet volgt.                                                                                                                         Tijdens de wasbeurt praten we over de bekende koetjes en ook nog wat kalfjes in het bijzonder. Er loopt een irritant straaltje water bij het shampoo afspoelen mijn kraag in, maar dit wordt ruimschoots vergoed door een korte hoofdmassage, die me samen met het gemorste vocht een rilling langs mijn rug bezorgt. Uit de gesprekken blijkt dat Tony, in tegenstelling tot wat veel in het kappersvak voorkomt, geen Pielepoot is.                                                                                                                                                           We verhuizen naar de kappersstoel, waar het eigenlijke knipwerk moet gebeuren. De haarsnijder informeert hoe mijn haar geknipt moet worden en deze jongen is voorbereid op de voor de hand liggende vraag. Ik haal mijn I-phone te voorschijn en na enig prutsen en zoeken komt daar een foto van de alom geprezen Mattijs van Nieuwkerk te voorschijn incluis zijn weelderig geföhnde haardos.                           ‘Een coupe zo’n beetje als deze heer heeft, en absoluut niet opzij kaal geschoren en te kort geknipt,’ zeg ik met overtuiging. ‘Moet kunnen,‘ zegt de haarknipper, maar ik kan aan zijn gezichtstaal aflezen, dat hij die haardracht maar hopeloos ouderwets vindt.                                                                                                ‘Anders kom ik het huis niet meer binnen.’ zeg ik hem ten overvloede.                                                    ‘Zullen we dan maar aan de Ronaldo coupe gaan beginnen?’ antwoordt Tony vrolijk.                           ‘Een andere keer misschien, ik ben al vijf en veertig jaar met dezelfde vrouw getrouwd. Wat lang hè!’     ‘En begint het al te wennen,’kopt Tony in?                                                                                           ‘Helemaal wennen doet het nooit maar we passen ons aan.’                                                              ‘Helaas dan maar het M.v. N. kapsel,’ gaat hij overstag.                                                                        Net als de kapper zijn scharen en kammen bij elkaar gezocht heeft en aan het knippen wil slaan, zien we in de spiegel een blonde, klein beetje mollige, doch zeer aantrekkelijke klant de salon betreden. Ik schat een jaar of vijf en twintig. De Figaro verlaat dadelijk mijn hoofd om de dame te verwelkomen en roept een, achter een gesloten deur verblijvende employee, om te komen helpen. De klant in kwestie zijgt neer in een stoel en legt de baas en de kapster omstandig uit wat ze wil. Ze documenteert haar verlangens met foto’s op haar I-phone. Omdat ik toch even niets te doen heb en aan de kappersstoel gekluisterd zit volg ik zo half en half het gesprek. Het komt er op neer dat de twee vorige kappers waar ze geweest is, haar niet tot het voor haar bevredigende resultaat hebben kunnen behandelen. Ze hebben haar haar niet met de juiste kleurschakeringen ingekleurd en ook het knippen an zieg had niet het gewenste resultaat. Ik zie Tony rustig argumenteren. Hij stelt dat het voor hen onmogelijk is het werk van collega kappers te modificeren. Steeds maar weer andere kleuren over de bestaande mix gaat niet goed werken. De klant denkt dat ze koningin is en tatert maar door over wat ze wil en versterkt haar argumenten weer door vele shots op haar telefoon te tonen. Na meer dan tien minuten keert mijn coiffeur niet meer zo enthousiast als hij op de jonge dame afging, met zijn ogen draaiend en zachtjes blazend terug naar mij, zijn klant, waar hij mee bezig is en die geduldig zit te wachten. Hij legt mij mopperend zachtjes en discreet de onmogelijke eisen van de klant uit en vertelt dat hij niet aan de reparatie gaat beginnen. Ik bestempel volledig zijn gelijk, ook al uit eigenbelang, want Tony moet nog beginnen met mijn haar. En wie weet als ik hem nog meer verontwaardig door te zeggen dat hij niet zo kinderachtig moet zijn en het haarongelukkige vrouwtje moet helpen, hij mijn hoofd in een coupe omtovert dat de huidige voetbalcracks, Ronaldo incluis, tot voorbeeld kan dienen                                                         Als ik de kapsalon wil verlaten met een tevreden resultaat zie ik na het afrekenen, dat er nog steeds gediscussieerd wordt. De nu zielsongelukkige klant blijft maar doorzagen en raakt uit haar sloffen, omdat ze niet geholpen wordt. Een andere kapster verlaat haar klant om ook een steentje aan het dispuut bij te dragen.       

Zal het door het verlies aan tijd die ‘Zeikwijven’ veroorzaken komen, dat ik voor nog geen tien minuten kapperstijd vijf en dertig euro moet betalen? 

61 City Airport 736

Vanuit het centrum van London is het met een taxi op zaterdagochtend slechts een half uurtje rijden naar City Airport. De stad slaapt nog zijn kater weg van de vrijdagavond, daar de halve bevolking die avond het einde van de werkweek viert. Uitbundig neemt men belachelijk grote glazen, die zonder schuim tot de rand toe gevuld zijn, met drabbig Ale bier tot zich.                                                                                                   Ik heb wel de pech dat er juist op die dag geen directe vlucht op Antwerpen is. We maken dus een omweg via Schiphol met het nog door propellers voortgedreven Fokker 50 vliegtuig. Vandaar ben ik met de Tallis in een uurtje in Antwerpen. Dus ook niet zo slecht.

Bij de beveiliging wordt mijn handbagage door een streng uitziende functionaris van de band gehaald.                                                                                                                                                                  ‘Oh, oh, er is iets niet pluis,’schrik ik, en dat klopt ook. Er zitten verdachte liquiditeiten in het koffertje. Ik moet het openmaken en de veiligheidsman begint tussen mijn spullen te rommelen. Hij weet kennelijk precies wat de boosdoeners zijn, want algauw vist hij een flesje Underberg (goed voor een overvolle maag) op tussen mijn plunje. Dan komt er nog een klein flesje met het homeopathisch middel Bach Rescue Remedy (drie druppels op de tong en je bent zo rustig als wat)te voorschijn. Tenslotte, na nog enig tastwerk tussen mijn lijfgoed, wordt er een tube Anusol zalf (een middel tegen mijn regelmatig opspelende aambeien) opgedoken. Nu niet echt materiaal waar je een vliegtuig mee kan opblazen.                                                                                                                                                                 ‘Sorry, ik heb daar niet op gelet met het inpakken, het zijn medicijnen,’ leg ik uit en excuseer ik tevens beleefd.                                                                                                                                                       ‘Het laatste wat je wilt is als een vermeende terrorist geklist worden, toch?’                                                                                                                                                                                                                ‘Geeft niet,’ zegt de man grootmoedig, terwijl ik hem zie denken: ‘uilskuiken!’ De drie artikelen gaan in een plastic zakje met sluiting en opnieuw door de scantunnel. Iedereen gerust, er zal niets de lucht in gaan als we boven in het zwerk zitten.                                                                                                                            Het vertrouwen in deze passagier wordt er niet groter op, wanneer ik door het poortje loop en het alarm afgaat. Het apparaat controleert het reizigersvolk op metalen zaken, die op het lijf worden gedragen. De zelfde beambte neemt me met een blik van,’hij weer’ mee naar een Laser apparaat. Een beetje ongemakkelijk zit ik op een krukje en ontdoe mijn voeten van mijn schoenen en rits mijn riem van mijn broek. Ik word gesommeerd op de twee voettekeningen in de machine te gaan staan. Er wordt mij voorgedaan hoe ik mijn armen half omhoog moet houden. Terwijl mijn ‘vriend’ het apparaat instelt begint mijn broek langzaam van mijn achterste af te zakken. Dat komt natuurlijk omdat ik nu eenmaal weinig ‘achterste’ heb. Als ik wat meer Afrikaans bloed door mijn aderen had stromen, dan zouden de billen wat groter zijn als mijn strijkplank. Ik wil hem optrekken, maar mijn controleur commandeert, ‘handen omhoog houden.’ Ik luister naar zijn bevel en probeer nu mijn knieën te spreiden om het zakken van de broek tegen te gaan. Bij die manoeuvre gaat mijn lichaam automatisch een beetje naar beneden. ‘Recht opstaan’ brult de man, die even vergeet dat hij een  korporaal (nu gepensioneerd)in het leger is geweest, waar schreeuwen een soldatenhobby is. Geschrokken en met een aardig rood aangelopen kop veer ik in een reflex weer omhoog. Door dat bulderend bevel staan er talrijke passagiers aandachtig naar het schouwspel te kijken, wat zich in het laserapparaat afspeelt. In die tijd was het voor het grote publiek nog een onbekend veiligheidsapparaat, wat alleen bij echte ‘verdachte ‘ personen gebruikt werd.                                                                                                                                                          ‘Andermans ellende is altijd interessant, stelletje ramptoeristen,’ gaat het door me heen als ik uit mijn ooghoek zie dat er mensen met hun telefoons foto’s maken en/of de boel opnemen. Voordat je het weet sta je in je onderbroek op Youtube en gaat het filmpje viraal.                                                                             Nadat het echt gênant is geworden en ik met, zonder kont en dunne benen, in mijn onderbroek sta, komt er het bevel,’broek ophalen.’                                                                                                                           Ik kijk met het schaamrood op de kaken nog even naar de omstanders maar het publiek loopt alweer achteloos verder, alsof ze zogenaamd niets door hadden van mijn netelige broekkwestie.                               Ik ga weer op het krukje zitten, trek mijn schoenen aan en sjor mijn riem weer rond de lendenen.

Bij het instappen moet ik mijn koffertje afgeven. Het is te groot en mag het vliegtuig niet in. Dus uiteindelijk was een deel van die poespas voor niets.        

           60 Tampon 123

           Ik loop in de plaatselijke supermarkt en sleur een rood winkelmandje achter mij aan.
           Het is gevuld met drie kartonnen pakken, 'bac in box' Gallo Chardonnay. Een verrassend goed                      wijntje uit California voor de alledaagse slobber. Een prettige bijkomstigheid is dat je vrouw je niet                altijd aan je kop zaagt om de flessen naar de glasbak te sjouwen.
           In de buurt van de kassa passeer ik een vrouw van middelbare leeftijd van Marokkaanse origine, die            hier in de winkel werkt. Ze raapt een, in wit omhulsel gestoken, tamponnetje van de gronden en laat              hem mij zien, terwijl ze haar hand omhoog steekt.
           Ze zegt lachend, 'het is niet van mij.'
           Ik antwoord eveneens lachend, 'en ook niet van mij.'
         

           59 Woordenlijst 178


           Skelmpie                                          Buitenechtelijke relatie
           Bromponi                                          Scooter
           Musiekjoggie                                    Dj
           Springmielies                                     Popcorn
           Draadtrekken                                   Aftrekken
           Slimfoon                                           Smart phone
           Duimry                                             Liften
           Opwip restaurant                              Pop up restaurant
           Hommeltuie                                      Drones
           Lawaailorrie                                     Geluidswagen
           Joiner                                               Overloper (Boerenoorlog)
           Hendsopper                                      Zich overgeven (Boerenoorlog)
           Kakie - Redneck                              Engelsman (spotnaam Boerenoorlog)
           Neulkous                                          Zijkerd
           Neukery                                           Moeilijkheid (Hoe meer dae hoe meer neukery)
           Klompie                                            Klein aantal - platte baksteen
           Hardekwas                                       Stijfkoppig
           Suipkrip                                            Drinkbak
           Klippe                                               Stenen
           Riller                                                 Thriller
           Boelie                                                Bullebak
           Padvarke                                          Onbeschofte automobilist
           Skobbejak                                        Niksnut - Skurk
           Jaagduivel                                          Hardrijder
           Motorbuffel                                       Ongemanierde autorijder
           Dop of Sopie                                     Borrel
           Melkskommel of Bruismelk                Milkshake
           Sketerbek                                          Bluffer
           Fieterjassies                                       Tierelantijntjes
           Jammerlappie                                     Luier
           Bles of Pankop                                  Kaal hoofd
           Lugreeling                                          Airco
           Hysbak                                              Lift
           Schemerkelkie                                   Borrel                
           Luchtwaardin                                     Stewardess
           Kletskoningin                                     Bekende vrouwelijke presentator praatprogramma
           Aftrekplek of Padstal                         Restaurantje met winkel  langs de weg
           Plofstof                                              Dynamiet
           Moltrein                                             Metro
           Peuselhappies                                    Borrelhapjes
           Lepel                                                 Gaspedaal
           Troeteldier                                         Huisdier
           Papband                                            Lekkeband
           Lyfsproei                                           Deodorant
           Inglipschoenen                                    Instappers
           Grondboontje                                    Pinda
           Mengeldrankie                                   Cocktail
           Worshond                                          Tekkel
           Katspoegie                                         Dichtbij
           Kletsrymer                                         Rapper
           Rampokkery                                      Roofoverval
           Pruldichter of Rymelaar                      Slechte dichter
           Optelkind                                           Vondeling
           Kafgedraf                                           Verslagen
           Smokkelkroeg of Sjebeen                   Onwettige kroeg
           Naderhou                                            Approach (golf)
           Die klomp                                           De menigte
          Sambreel                                              Paraplu


          

           
         
           

58 Bethlehem 852

 Ons passagiersschip ‘de Rotterdam’ vaart ‘s morgens de haven van Ashod in en manoeuvreert zich, zonder de hulp van een sleepboot, langzaam langszij de kade. Vanaf het balkon van onze hut slaan wij deze stuurmanskunst gade.                                                                                                                          Na wassen en plassen stillen we de honger met een ontbijt bestaande uit spek en eieren op verse kadetjes en een bakje yoghurt.  Dan nemen we met stevig verzadigde magen de lift naar het promenadedek. Omdat we wat later zijn passeren we vlot de douaneautoriteiten die hier, op het schip in de Ocean View lounge, een tijdelijk kantoor hebben ingericht.                                                                                                                                                           Gewapend met onze camera’s zetten we voor het eerst van ons leven voet aan wal in Israël. De meeste van de 1500 passagiers boeken een door de HAL georganiseerde toeristische bustoer. Op de boot waarschuwen ze de passagiers, dat er meestal onbetrouwbare of helemaal geen taxi’s te krijgen zijn.                                                                                                                                                            Frank en ik zijn eigenwijs en gaan er altijd op eigen houtje op uit of soms met op het schip gemaakte vrienden. Het is sneller, veel goedkoper en je kunt gaan en staan waar en wanneer je maar wilt. Vaak kunnen we al de te bezoeken bezienswaardigheden in één keer doen, terwijl de bus maar één of twee verschillende bestemmingen aan doet.                                                                                                       We klampen een taxichauffeur aan en leggen uit wat we allemaal willen zien, maken met hem een tijdsschatting hoelang de trip gaat duren, onderhandelen levendig een tijdje over de prijs, hij hoger, ik lager, sluiten een compromis ergens in het midden en weg zijn we.                                                      Alleen deze onderhandelingen zijn elke keer al een avontuur op zich.

We zijn met vijf man en rijden in een comfortabel busje door het met veel landbouwproducten vol geplante platteland naar Bethlehem. Hoe dichter we bij onze plaats van bestemming komen, hoe meer grijze muren er opduiken, die het landschap ontsieren. We rijden naar de grens met Palestina en worden nog voor we die bereiken met handgebaren, door op hun hurken zittende burgermannen, gesommeerd terug te rijden. We mogen er niet in. De Joden vieren het Soekot feest dat de veertig jarige zwerftocht door de woestijn herdenkt na de uittocht uit Egypte. En om dit ook aan Palestijnse kant te vieren worden er geen joden vandaag toegelaten in Palestina. En onze chauffeur is toevallig een Jood.                                                                                                                                                                   We stappen uit en onze taximan belt druk met zijn bazen. Er is inmiddels een tweede busje toeristen gearriveerd. Ook zij mogen er niet in terwijl we grote touringcars ongehinderd zien passeren. Na een half uurtje wordt er beloofd dat we vanuit Palestina met een Palestijnse chauffeur worden opgehaald. Maar na nog eens stief dertig minuten wordt het duidelijk dat deze buschauffeur niet Israel binnen mag.                                                                                                                                           Staaltje van kinderachtige politiek.                                                                                                                   We besluiten met de passagiers van de twee busjes, lopend de grens over te gaan. Eigenlijk ook veel interessanter. Nu kunnen we zien hoe het er aan toe gaat. Via een gang met kale betonnen wanden en zware ijzeren draaihekken en met het tonen van onze scheeps’ id , paspoort en de gestempelde Israelische Shore Pass komen we het land binnen. Het ziet er allemaal een beetje sinister uit.                      Hier staat een oude autobus klaar en allen stappen in om vervolgens  na vijf minuten rijden bij een souvenirwinkel  te worden afgezet. We hebben geen trek om al die prullaria te bekijken en na een bezoek aan het toilet bewonderen we de acht meter hoge muren, waarvan we er drie verschillende zien van af deze plek. Na weer een half uurtje rijden we naar de kathedraal, die over de grot waar Jezus geboren is, is gebouwd. De indrukwekkende kerk wordt door de Katholieke, Grieks Orthodoxe en Armeens orthodoxe kerk beheerd. De eerwaarde kinderen van God zijn al eens een keer, naar              ’s landstraditie, met elkaar op de vuist gegaan.                                                                                                     Bethlehem is door de aanhoudend burentwisten maar een armoedig stadje geworden met veel vluchtelingen. De toeristen geven hun geld liever in Israel uit. We lopen weer terug door de betonnen gangen en bij de doorgangscontrole stel ik me een beetje verdekt op en zie nu met eigen ogen hoe vernederend de inwoners van Palestina de grens moeten passeren. Een onverschillige, misschien net achttienjarige vrouwelijke soldaat zit in een glazen hokje en controleert van elke Palestijn het paspoort en hun toegangsdocument. Vervolgens moet men de duim op een apparaatje drukken, waarna er een foto en gegevens op het computerscherm verschijnt. Een keurig in het pak geklede man wordt de toegang met een hoofdknik ontzegd. Hoofdknikkentaal. Met een knik naar rechts krijg je toegang, naar links niet. Ik ben vele keren de grens met het toenmalige Oost Duistland over gegaan, daar was de behandeling nog erger, maar toch begint het er hier met al die muren op te lijken.                                                                                                                                                                     Ik raak aan de praat met een man, die vertelt dat hij door de muur van zijn familie is afgesneden en dus steeds een lange omweg moet maken om ze te bezoeken. Ook voor grensarbeiders en mensen die een lapje grond aan ‘de verkeerde kant’ hebben is de muur een groot tijdsverlies.                                                                  

Zonder een soort Mandela’s bij elke partij gaat het nooit meer goed komen daar.

    

57 Vlaggetjes 286

Hondenpoep en deze materie opruimen vormt voor de goegemeente die hun troeteldieren uitlaten, altijd iets van een vernederende bezigheid, dus ook voor mij. Nadat de hond zijn behoefte, natuurlijk midden op de stoep, heeft gedaan haal je een plastic zak te voorschijn, meestal met een opdruk van een bekende winkelketen. Je steekt je hand erin terwijl je de vingers samenvouwt. Met een draaibeweging schep je de ontlasting op. Het goedje voelt nog akelig warm aan. Vervolgens rol je de zak met je andere hand erover heen en laat de boel op de bodem zakken. Moeilijker is het als de substantie wat zachter is. Dan wordt het echt hannesen en is het een hele klus het zakje dicht te knopen zonder je handen te bevuilen.                                                                                                                                                            Houtbaai, een plaatsje 20 km. van Kaapstad gelegen, is een villadorp waar de blanke mensen meestal achter hoge muren, met daarop nog vijf gespannen draden waar elektriciteit doorheen gaat, in hun riante optrekjes wonen. De hoogte van de verzekeringspolis van deze huizen en auto’s wordt berekend, hoe ver je van een informele nederzetting, oftewel plakkerskamp, woont. Bijvoorbeeld de town ship Hangberg  bestaat niet alleen uit bakstenen huizen, maar ook uit shacks, hutten gemaakt van afval, zoals planken, plastic zeilen en golfplaten. De werkeloosheid is enorm.                                                          

Blessings, al jaren werkeloos, heeft zichzelf een baantje gecreëerd. Op een stukje strand waar de Houtbaaiers hun honden uitlaten heeft hij een verroest soepblik geplaatst met rode vlaggetjes op stokjes erin. De hondenwandelaars gooien er een vijf randstuk in en nemen een vlaggetje mee. Als hun beestje zijn behoefte doet plaatst men het vlaggetje in het zand. Blessings schept de uitwerpselen met een schepje in een plastic zak en houdt zo het strand schoon. 

   

56 Olifantendouche 1339

We bevinden ons op 175 km. ten zuidwesten van Kathmandu op de grens van het Chitwan National  Park, waarin het oerwoud van Nepal gelegen is. In het plaatsje Bhandara drinken we in de namiddag een kopje thee op een overdekt terras. We wachten op de jeep die ons naar onze verblijfplaats in de jungle zal voeren. Na anderhalf uur geduld uitoefenen, geheel in overeenstemming met de cultuur van het land, waar wij Westerlingen het de eerste dagen hier altijd moeilijk mee hebben, beginnen we toch een beetje ongerust te worden. Ons is verteld, dat we om 3.30 uur stipt op deze plek worden opgehaald omdat het ten strengste verboden is het park in het donker binnen te rijden. Dit om stroperij tegen te gaan. Iedereen die zich beweegt na de spertijd wordt er zonder pardon afgeknald. Dat risico is ons iets te groot. Vijf minuten later stopt er een groen gecamoufleerde Willys Jeep voor het terrasje met op de deur in zwierige letters ‘Chitwan Jungle Lodge’ geschreven. ‘Ons vervoer,’ en we halen opgelucht adem. We staan op om de chauffeur te begroeten. Hij stelt zich voor als Narayan en legt in krakkemikkig Engels uit dat het laat is en we ons moeten haasten, anders komen we niet veilig op onze bestemming aan. We posteren ons met onze bagage in de Jeep. De chauffeur slentert traag naar de toog en bestelt een Cola en iets te eten. Daarna verdwijnt hij naar achteren kennelijk om zijn blaas te legen. Even later zien we hem op het terras de onvermijdelijke Dalbat uit een kommetje naar binnen werken. Hij pakt een plukje rijst met zijn vingers en maakt er een balletje van en schiet dit vervolgens met zijn duim zijn mond in. Uit ervaring weten we dat mensen in Azië rustig elke drie uur een hapje doen. We kijken met lede ogen naar de etende Narayan. De hitte is moordend en er staat geen zuchtje wind. Gelukkig staat de wagen in de schaduw.                                                                                                                                                                 ‘Dat maaltje had ik nodig,’ en de chauffeur wrijft met zijn rechterhand over zijn buik terwijl hij plaats neemt achter het stuur. Dan draait hij zich om en vraagt, ‘zijn jullie klaar?’ ‘Nee,’ zeg ik en de man wil weer uitstappen. ‘Het is goed, het is goed, grapje, ’ haast ik me te zeggen. ‘We moeten nu echt wel gaan, anders wordt het te gevaarlijk,’ zegt hij vermanend en hij start de motor en rijdt in een slakkengangetje weg.                                                                                                                                         Nog voor zessen komen we bij de ingang van het oerwoud. Narayan stapt uit en kwebbelt met de in een klein kantoortje zittende bewaking. ‘Ze willen ons niet doorlaten, we zijn te laat, het is zes uur en de schemering begint te vallen.’ ‘Het is tien voor zes,’ zeg ik. ‘Voor driehonderd rupees (toen 3 euro) wordt er overgewerkt en doen ze de slagboom even omhoog,’ antwoordt de chauffeur onverstoorbaar. ‘Duur etentje dat kommetje Dalbat,’ mopper ik. Kritchin, mijn reisgenoot, schuift drie flappen van honderd uit zijn portemonnee. De slagboom gaat open en we passeren de parkwachters.                                                                                                                                                 Eenmaal in het bos wordt het snel donker. Het heeft hier kennelijk geregend want het hobbelige tweesporen pad zit vol kuilen gevuld met water en modder. De Jeep ploegt zich er traag door.                Het is inmiddels stikdonker en de koplampen schijnen mysterieus het duister in. Soms wordt een konijn of vogel in het lichtschijnsel gevangen of zien we een zwijntje, ‘Warthog’, weg hobbelen met zijn staart als een antenne omhoog. De wagen stopt en Narayan zet de motor uit. Midden op het pad, een twintigtal meters voor ons, ontwaren we een enorm hert met een imposant gewei. Het beest staat als een standbeeld roerloos stil. Het kijkt onze richting op. Als we verder gaan schiet het dier het bos in.                                                                                                                                                                               Na een half uur rijden staat ons voertuig plotseling in felle schijnwerpers. We kunnen geen hand voor ogen meer zien. We stoppen. Onze chauffeur fluistert,’ de anti- stropersboswachters.’ Dan zwijgen we alle drie en wachten op de dingen die komen gaan. Na een paar lange minuten komt er uit het licht een in camouflagekledij geklede man te voorschijn. Hij houdt zijn antieke Lee Enfield op ons voertuig gericht. We moeten uitstappen, gebiedt hij met zijn wapen. De man inspecteert onze wagen, terwijl een tweede kerel, met zijn geweer op ons gericht, te voorschijn komt. Hij blijft op vijf meter afstand staan. Ik kan me nog net inhouden mijn handen in de lucht te steken. Ze zien er niet vrolijk uit, die mannen. Alles blijkt met onze jeep in orde te zijn en de onderhandelingen kunnen van start gaan. We zien onze chauffeur zijn best doen de kennelijke hoge eisen van het gewapende duo te verminderen. Maar als ze de wapens dreigend ontgrendelden en op ons gericht worden zwijgt Narayan. Dan draait hij zich om en zegt, ‘Vijf honderd rupees willen ze, minder kan ik er niet van maken.’ Kritchin, die de financiën beheert, trekt zijn portemonnee en telt vijf briefjes van honderd uit. Narayan overhandigt het geld en rijdt dan zijn jeep van het pad af en parkeert hem tussen enkele bomen. De boswachters passeren en ook wij kunnen onze weg vervolgen.                                        Eindelijk komen we op onze bestemming aan en kunnen we de door elkaar geschudde lichamen strekken. De muren van de lodge zijn nog op de ouderwetse manier van modder gemaakt en het rieten dak geeft iets speciaals aan het gebouw. We hebben dorst en honger en maken een fles Mustang bier soldaat en kunnen gelukkig meteen aan tafel. Daarna instaleren we ons in onze kamers en vallen doodmoe in slaap.                                                                                                                                                                              De volgende dag worden we om vijf uur dertig gewekt, drinken een kopje thee en eten wat harde droge kaakjes. We gaan op olifantentoer. Kritchin moet eerst even zijn fel rood T-shirt verwisselen voor een wat zachtere kleur. We kunnen misschien rhinos tegen komen en die houden niet van rode en witte kleding, het kan ze kwaad maken. We gaan een krakkemikkig houten trapje op en via een vlonder, die tegen een boom is bevestigd, kunnen we op de olifant klimmen. Wiebelend en hobbelend loopt het beest over smalle paadjes door het oerwoud. Een klein mannetje zit helemaal voorop en ‘stuurt’ het enorme beest, zodat we niet verdwalen. Na een goed uurtje begint de olifant plotseling met zijn oren te klapperen, te trompetteren en met een poot op de grond te stampen. Tot onze verbijstering staat op een paar meter voor ons, in zijn volle glorie, een prachtige rhino, die het pad verspert. De massieve gestalte met zijn gladde huid straalt kracht uit. De twee rechtopstaande oortjes met een rits haartjes aan de bovenkant, die ene hoorn op zijn neus en de kleine oogjes geven hem ook iets koddigs. De rinoceros briest en stamt ook met zijn poten als antwoord. Hier is duidelijk een padstelling. Wie gaat voor wie uit de weg. Als de rhino aanvalt loopt het niet goed met ons af, als de olifant op hol slaat ook niet. Na een spannend minuutje besluit de rinoceros de  verstandigste te zijn en druipt af.                                                                                                                                                         Na het ontbijt gaan we met een smalle kano de Rapti rivier op en zien wonderlijk mooie vogels. Geweldige adelaars, de king fisher met zijn bruine lijf, fel blauwe veren en vuurrode snavel en de paradise flycatcher met een wit lijf en zwarte kop. Deze vogel met zijn lange staart biedt in de blauwe lucht een prachtig gezicht in volle vlucht.                                                                                                  In de verte ontwaren we op de oever drie krokodillen die in het zonnetje liggen te luieren. Ze hebben geen belangstelling voor ons.

Na de lunch trekken we onze zwembroeken aan en stappen op een olifant die ons naar de rivier brengt. Met zijn poten halverwege in het water begint hij zich te wassen door met zijn slurf water en modder op zijn rug en natuurlijk ook op ons te gooien. Als we helemaal onder de smurrie zitten vindt het beest het tijd worden dat we ook een bad nemen. Hij zakt door zijn achterste knieën en we glijden beiden het water in.