65                                           690 Peking, de Verboden Stad



Om negen uur verlaten we de douane hal en zien onze chauffeur reeds met ronkende motoren onder aan de trap klaarstaan. Op naar Beijing, zo'n 150 km ver en zijn Forbidden City. Nikki alias Heng Lada Lauda heeft er zin in en in een bovennormaal tempo stuurt hij zijn, ik denk opgevoerde Lada, door het verkeer. Wij, de passagiers, geven ons over aan onze sinds gisteren aangeschafte leermeester Boeddha en laten alweer Gods water of Gods akkers vloeien.
We komen veilig aan in de hoofdstad, alwaar het verkeer stapvoets gaat. We zijn niet de enige op weg naar de grote attracties. Kaartjes om de Forbidden City in te komen zijn al maanden uitverkocht, maar ik weet uit ervaring dat in communistische landen de corruptie welig tiert en geld deuren kan open maken, die voor de niet zo handige toerist of modale inwoner gesloten blijven. En zo geschiede;
We hebben eerst geluk met het vinden, niet zo ver van onze bestemming, van een parkeerplaats in een parkeergarage. We wandelen met Heng naar de F.C. en moeten goed bijelkaar blijven want de drukte neemt akelig benauwde vormen aan en het is dan ook nog eens bere warm.
Vlakbij de muur van de F.C., in de krioelende massa spreekt ons een Chinese jonge man aan van zo'n 25 jaar. 'Willen jullie kaartjes en een gids,' We knikken van ja, en dan begint een eindeloos gepalaver tussen de verkoper /gids in het Chinees en ook tussen ons, maar dan in het Engels, dat hij vloeiend beheerst. Eindelijk is er een plaats en uur met onze chauffeur afgesproken waar we ons weer zullen ontmoeten. Voor Heng geen kaartje, de jonge man die zich voorstelt als Deng, is behoorlijk zenuwachtig en kijkt steeds om zich heen en doet nogal neerbuigend tegenover onze Heng. Ook de prijs is rond. 600Yuan p.p. zijnde 80 euro. 'Veel te duur natuurlijk, maar wat moet je anders.'
Het is een aardig stuk lopen naar een ingang en de gids loopt zo snel, dat we hem dreigen kwijt te raken in de massa. Ook lijkt het of hij bang is dat hij wordt gevolgd. Eindelijk komen we aan bij een ticketloket en vraagt Deng ons geld om ze te betalen. Hij haalt de kaartjes, die bijna niets kosten en hij al blijkbaar eerder besteld heeft als gids.
We zijn eindelijk binnen en lopen langs grote  oude Chinese gebouwen en over vele pleinen. Alles zeer ruim opgezet.
Dan gaan we in de schaduw zitten en vraagt onze gids om zijn geld. Ik zeg hem dat we betalen als de toer geleverd is, want ik ben bang, dat hij hem smeert met kaartjes en al en wij verloren zijn, omdat we niet weten, waar het redez-vous met onze chauffeur is. Deng wordt behoorlijk agressief, maar ik houd voet bij stuk. Hij krijgt zijn geld als we weer bij onze chauffeur zijn. Na een tijdje dreigen en lekker kwaad wezen, beweert hij al een bedrogen te zijn, en klanten hard zonder te betalen weggelopen zijn. Wat ik me wel kan voorstellen met zo'n arrogante gids, maar ik zeg maar niets. Hij vertelt dat hij een rijk man is en huizen in Londen bezit. 'Fijn voor jou,' zeg ik. 'Ik loop met een stok, dus hard weglopen zal in mijn geval wel meevallen,' zeg ik lachend, maar de Chinees heeft weinig gevoel voor humor en blijft maar doorzeiken. Tenslotten haalt hij bakzeil en vertelt ons wat van de geschiedenis van het complex en bezoeken ook wat gebouwen van binnen. De heersers in de oude tijden waren niet te bleu om zacht gezegd 'wat' optrekjes neer te planten. Deng groet de suppoosten, dus ze kennen hem wel hier.   
Er zijn heel wat stelletjes die gaan trouwen en de dames zijn allemaal gekleed in sierlijke rode jurken en worden druk gefotograveerd met de prachtige gebouwen als achtergrond.
Na drie en een half uur zijn we weer terug bij onze chauffeuren en betalen we netjes de gids, die al weer wat vriendelijker is geworden de laatste twee uur.
We hebben in iedergeval een deeltje van de verboden Stad gezien.