466                                             66 Beijing, het Tiananmen Plein


We lopen langs de muur van de Verboden stad en komen zo in een lange rij geduldig aanschuivend volk terecht op weg naar het Tiananmen plein of te wel; het plein van de Hemelse Vrede. Het grootste plein ter wereld. Vanwege het met bloedig geweld neerslaan van het studentenprotest op 4 juni 1989  met honderden doden tot gevolg, is de naam zachtjes gezegd wel behoorlijk cynisch.
De veiligheidsmaatregelen zijn zeer streng om op het gigantische plein te komen. Het is bloedje heet, gelukkig geven bomen de broodnodige schaduw. Eindelijk zijn we door de controle en worden meteen geconfronteerd met een enorm portret van de ex grote roerganger Mao, dat (ont)siert  onze eerste blik op dat deel van het plein waar de poort van de Hemelse Vrede is. Deze poort is tevens een ingang naar de Verboden Stad.
Aan de linkerkant liggen gigantische regeringsgebouwen, waarvan er een de grote volkszaal is, waarin het Chinese parlement is gevestigd, in de welke wel 1000 mensen kunnen vergaderen. Er is ook nog een spoorwegmuseum en het Nationaal Museum van China. Dominant manifesteert zich ook de obelisk ter ere van de volkhelden van de revolutie. En natuurlijk het mausoleum van Mao, voor vele nog een held. Deze held heeft onder andere gedurende de culturele revolutie slechts enkele miljoenen mensen over de kling gejaagd. Alleen al voor dit wapenfeit verdien je zulk een eerbetoon.
Een drukke brede boulevard met autoverkeer snijdt de plek in twee delen, wat wel jammer is.
We lopen niet het hele plein af, want het is eenvoudig te groot en we hebben al genoeg gelopen in de hitte. Het is ook niet zo speciaal, dus het gevoel er te zijn geweest is genoeg en we besluiten de auto weer op te zoeken.  Het is dan nog eens een hele wandel terug naar de parkeergarage. Taxichauffeurs willen ons er niet naar toe brengen, ze vinden het ritje te kort en het is te druk.
Eindelijk aangekomen kunnen we de auto niet vinden. We voelen ons behoorlijk lullig, want we zijn zeker dat we hem hier achtergelaten hebben. We lopen rond, zoeken, gaan weer naar buiten en naar binnen en het is al zo warm, we hebben dorst en moeten naar de w.c. Tenslotte ontdekken we een andere lift en nemen deze naar beneden, en ja hoor, tot onze grote opluchting staat daar de wagen trouw in het hoekje te wachten, waar we hem hebben achtergelaten. Ook vinden we een openbaar toilet, waarvan er in China ruimschoots voldoende zijn. Op de hoek van de garage kopen we bij een stalletje lekker fris water.

We scheuren op de bekende  wijze weer terug naar het schip zonder echt acht te slaan op de verkeersregels en komen behouden aan. We permiteren ons wel even een kleine siesta voor het avondeten, daar we wel een beetje stukgelopen zijn.