Strandwandeling

We lopen op het strand, de zon koekeloert net boven de duinen uit, terwijl mijn jonge designerdog (een bij elkaar geraapte herdershond) vrolijk in het rond rent. Dan ontwaart hij een aangelijnde collega en gaat er kwispelend op af. Doch deze spierbundel reageert zodanig opgewonden, dat zijn baas, van het rugbyachtige type, hem nog maar net in toom kan houden. 'Houd je hond aan de lijn,' schreeuwt de man mij kwaad toe. Ik fluit de eveneens geschrokken Floris terug en maak hem vast. 'Een prettige dag,' groet ik het forse sujet en wil verder lopen. 'Wat zeg je?' brult de met een woeste rode baard getooide kerel en komt dreigend op mij aflopen, terwijl zijn razende Pitbull met zijn enorme kop me op een halve meter naar de keel tracht te springen. 'Als ik die hond los laat ben je dood,' verzekert de bonkige man mij en ik geloof hem direct en wandel rustig, maar met een vreemde knik in mijn knieën, op het verder verlaten strand weg

Is het dan toch waar dat mensen op hun honden(gaan) lijken?